Πέμπτη 16 Μαΐου 2013

ΔΑΜΟΚΛΕΙΟΣ ΣΠΑΘΗ

Σύμφωνα με τον Κικέρωνα ("Ερωτήσεις Τυσκυλανές", 5, 61-62) τις Συρακούσες της Σικελίας κυβερνούσε ο τύραννος Διονύσιος ο Πρεσβύτερος. Ανάμεσα στους αυλικούς του συγκαταλεγόταν ο αυλοκόλακας Δαμοκλής, ο οποίος φθονούσε τα πλούτη και ευημερία που απολάμβανε ο τύραννος Διονύσιος και συχνά τον μακάριζε.
Μία ημέρα ο Διονύσιος προσεγγίζοντας τον Δαμοκλή τον ρώτησε αν ήθελε ο ίδιος να πάρει τη θέση του απολαμβάνοντας όλα τα προνόμια του άρχοντα αλλά μόνο για μία ημέρα. Ο Δαμοκλής δέχθηκε με χαρά αυτήν την απρόσμενη πρόσκληση, απολαμβάνοντας όλα τα προνόμια. Με διαταγή του ίδιου του Διονυσίου του φόρεσαν τη βασιλική ενδυμασία και τον συνόδευσαν στη μεγάλη τραπεζαρία όπου μπορούσε να απολαύσει όποιο είδος φαγητού επιθυμούσε. Ο Δαμοκλής απολάμβανε τη βασιλική μεταχείριση περιεργαζόμενος το χώρο γύρω του, όταν παρατήρησε πάνω από το κεφάλι του να κρέμεται ένα μεγάλο σπαθί το οποίο συγκρατούσαν τρίχες αλόγου, οι οποίες θα μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να κοπούν με αποτέλεσμα το σπαθί να πέσει στο κεφάλι του.
Όταν ο Δαμοκλής εξέφρασε την απορία του σχετικά με το σπαθί στον Διονύσιο εκείνος του απάντησε: "Το σπαθί το τοποθέτησα εγώ ο ίδιος εκεί για να μου θυμίζει να παίρνω τις σωστές αποφάσεις για το λαό μου και σε πόσο μεγάλο κίνδυνο είναι η ζωή μου καθημερινά". Ο Δαμοκλής όταν άκουσε την εξήγηση του Διονυσίου πανικοβλήθηκε συνειδητοποιώντας ταυτόχρονα πόσο διαφορετική είναι η ζωή ενός άρχοντα συγκριτικά με αυτό που πίστευε. Για αυτό το λόγο άφησε αμέσως τη ζωή του άρχοντα αδιαφορώντας για τα μεγαλεία τις αξιώσεις και τις τιμές και ζήτησε να μεταφερθεί στη παλαιά ταπεινή του θέση.
Από αυτό το γεγονός προήλθε η φράση Δαμόκλειος Σπάθη, που χρησιμοποιείται συμβολικά είτε για να δηλώσει μία επικείμενη μεγάλη καταστροφή ή την απειλή τιμωρίας μεγάλου μεγέθους. Η φράση χαρακτηρίζει τον συνεχή φοβερό και θανάσιμο κίνδυνο που μας απειλεί κάθε στιγμή όταν βάζουμε ως προσωπικές προτεραιότητες της ζωής μας τον εγωισμό την ματαιοδοξία και τον υλισμό. Όπως ο τύραννος Διονύσιος υπό τον φόβο της τιμώριας άλλαξε και έγινε ταπεινός έτσι και αυτή η φράση είναι και μια προειδοποίηση για αλλαγή σε όσους ακολουθούν στη ζωής τους τον δρόμο της αλαζονείας, του υπερκαταναλωτισμού και αυτού της προσωπικής τους εφήμερης απόλαυσης έναντι του κοινού καλού.
Η φράση αυτή έχει περάσει και σε άλλες γλώσσες (π.χ. Αγγλικά The Sword of Damocles).

Δευτέρα 13 Μαΐου 2013

ΟΙ ΕΝΝΟΙΕΣ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ



Kαρδιά της θεωρίας του φιλελευθερισμού αποτελεί  η  περιγραφική  ανάλυση  της έννοιας του  ατόμου από φιλοσόφους του Δυτικού κόσμου όπως είναι ο Thomas  Hobbes ,o John Locke , o Immanuel Kant,o John Stuart Mill και πολλοί  άλλοι οι οποίοι  ενώνονται  μέσα απο την  επιθυμία τους να δημιουργήσουν  μια  κοινωνία  στην  οποία  κάθε  άτομο  είναι  ικανό  να  αναπτυχθεί  και  να  προοδεύσει  μέχρι  την  ολoκλήρωση  των  δυνατοτήτων  του.
Aπό  την  άλλη  πλευρά ,η  καρδιά  της  ανατολικής  ορθόδοξης θεολογίας  είναι    το  Πρόσωπο.Στους Πατέρες της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας βλέπουμε μία  διακύμανση της  έννοιας  αυτής : ενώ αρχικά  καθορίζεται στο επίπεδο των θείων  προσώπων  της  Αγίας  Τριάδας (Πατήρ ,Υιός και Άγιο  Πνεύμα) ,μετά  την  οικουμενική  Σύνοδο της  Χαλκηδόνας περνά  στην  Χριστολογία  και  την  Ανθρωπολογία  έννοια  του  προσώπου  δεν  αφορά  μόνο  τα Θεία  πρόσωπα  αλλά ,κυρίως ,το  ανθρώπινο  πρόσωπο  που  καλείται  να  γίνει   Θεός  κατα  Χάριν  μέσω  της  κοινωνίας  του  με  το  Θείο  Πρόσωπο .
Σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας ,εφόσον  ο  Θεός  είναι  πρόσωπα,  αυτό σημαίνει  πως  ο  άνθρωπος γίνεται  πρόσωπο  ,όταν ενωθεί με  τον  Θεό.Και  σ’  αυτό  το  σημείο  η Ορθόδοξη Ανατολή υπερέχει του Δυτικού κόσμου γιατί   επαναστατεί  και  ανυψώνει  τον  άνθρωπο  από  την έννοια  του  ατόμου  του  δυτικού  ατομικισμού  και  του  μακιαβελισμού[1]  όπου  το  άτομο διεκδικεί  τα  ατομικά  συμφέροντά  του  με  οποιοδήποτε  τίμημα , στην  έννοια  του προσώπου  που  είναι  μια  ενότητα  ψυχοσωματικών στοιχείων  τα  οποία  βρίσκονται  πάνω  απο  κάθε  φυσιοκρατική  ή  βιολογική  αναγκαιότητα και  ατομική  επιδίωξη.Το  πρόσωπο  δεν  αναφέρεται  μόνο  στο  σώμα  ή  μόνο  στη  ψυχή ,αλλά  στο  σύνολο  του  ανθρώπου  που  καλείται  να  θεωθεί  κατα χάριν  μέσω της  Αγάπης ,της  Ελευθερίας ,της  Αλήθειας  και  να ζήσει  Αιώνια .



[1] Mακιαβελισμός: 1) πολιτικό σύστημα το οποίο προτάθηκε από τον Μακιαβέλι,βασιζόμενο στη χρησιμοποίηση όλων των μέσων από τον ηγεμόνα,χωρίς ηθικούς περιορισμούς 2) κάθε απαράδεκτη ηθικά πολιτική ,3)δόλιος χαρακτήρας ,δόλια συμπεριφορά ,αδίστακτη και ανέντιμη συμπεριφορά- όπως στην έκφραση : «ο μακιαβελισμός αυτού του ανθρώπου είναι απίστευτος»(Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα ,1996:84).

Κυριακή 12 Μαΐου 2013

Σάββατο 11 Μαΐου 2013

η έννοια του προσώπου ως άνοιξη της υπάρξεως





«Πρόσωπο  είμαι ως  επέκεινα  της  ουσίας  μου,
                                                                 Επέκταση  της ατομικότητάς  μου  στο  άπειρο-
                                           Άνοιξη  της  υπάρξεως.Εάν ο  Θεός  είναι  φως,
                                                                                                 Το  πρόσωπο  είναι  ξέφωτο.»
                                                                                                               Στέλιος  Ράμφος

Κυριακή 5 Μαΐου 2013

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
                                        ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ
                                                                     ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ!!!!

Τρίτη 30 Απριλίου 2013

ΕΘΙΜΑ ΠΑΣΧΑ ΣΕ ΘΡΑΚΗ ΚΑΙ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

ΘΡΑΚΗ

Στις Μέτρες της Θράκης, τα παιδιά φτιάχνουν το ομοίωμα του Ιούδα και το περιφέρουν στα σπίτια, ζητώντας κλαδιά για να τον κάψουν την επομένη στον Επιτάφιο. Τη Μεγάλη Παρασκευή η πομπή του Επιταφίου σταματά εξω από ενα παρεκκλήσι, όπου εκεί βρίσκεταιέτοιμη η φωτιά για να καεί ο Ιούδας. Τ η στιγμή που ο ιερέας διαβάζει το σχετικό Ευαγγέλιο ανάβουν τη φωτιά και καίνε το ομοίωμα. Αργότερα θα πάρουν μια χούφτα από εκείνη τη στάχτη και θα τη ρίξουν στα μνήματα.

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

Στη Θάσο στην Κοινότητα Λιμεναρίων διατηρείται το πανάρχαιο έθιμο « Για βρέξ' Απρίλη μ' που γιορτάζεται την Τρίτη ημέρα του Πάσχα. Χορεύουν δημοτικούς χορούς συγκροτήματα απ' όλη την Ελλάδα.

Στην Ιερισσό της Χαλκιδικής το σημαντικότερο Πασχαλινό έθιμο είναι «ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ ΝΙΟΥ Τ' ΑΛΩΝΙ». Γιορτάζεται την Τρίτη ημέρα του Πάσχα, στην ομώνυμη τοποθεσία πάνω στους λόφους. Μετά την επιμνημόσυνη δέηση και την εκφώνηση του πανηγυρικού της ημέρας, οι γεροντότεροι αρχίζουν τον χορό. Σιγά-σιγά πιάνονται όλοι οι κάτοικοι και πολλές φορές ο χορός έχει μήκος τετρακόσια μέτρα. Τραγουδούν και χορεύουν όλα τα Πασχαλινά τραγούδια και τελειώνουν με τον «ΚΑΓΚΕΛΕΥΤΟ» χορό, που είναι η αναπαράσταση της σφαγής 400 Ιερισσιωτών από τους Τούρκους, κατά την επανάσταση του 1821. Ο χορός περνά κάτω από δάφνινη αψίδα όπου υπάρχουν όπου υπάρχουν δύο παλικάρια με υψωμένα σπαθιά. Ο χορός στη μέση περίπου του τραγουδιού διπλώνεται στα δύο με τους χορευτές να περνούν ο ένας απέναντι από τον άλλο για τον τελευταίο χαιρετισμό.Κατά την διάρκεια της γιορτής μοιράζονται σε όλους, καφές που βράζει σε μεγάλο καζάνι «ζωγραφίτικος», τσουρέκια και αυγά. Ο χορός επαναλαμβάνεται το απόγευμα στην κεντρική πλατεία του χωριού.Στο Λιτόχωρο την Μ. Πέμπτη, το βράδυ, στολίζονται οι επιτάφιοι που φτιάχνονται από ανύπαντρες κοπέλες, που όλη την Σαρακοστή φτιάχνουν λουλούδια από ύφασμα. Την Μ. Παρασκευή το βράδυ γίνεται στο παζάρι η συνάντηση των Επιταφίων που συνοδεύονται από χορωδίες Λιτοχωριτών, δημιουργώντας ένα εκπληκτικό θέαμα.